Laurowiśnia

Opis:

Laurowiśnia wschodnia może dorastać do 6 m wys., ale w naszym klimacie zwykle nie osiąga więcej niż 2-3 m wys. Krzew posiada gęsty, rozłożysty, kępiasty pokrój i tworzy rozgałęzione, drewniejące, wznoszące się ku górze pędy, pokryte dużymi, szeroko lancetowatymi lub eliptycznymi, skórzastymi, ciemnozielonymi i błyszczącymi z wierzchu oraz jaśniejszymi i matowymi od spodu liśćmi o gładkich lub delikatnie ząbkowanych brzegach. Liście są całoroczne i na pędach układają się skrętolegle (przypominają liście lauru, czyli wawrzynu).

Laurowiśnia kwitnie od kwietnia do maja. Kwiaty są drobne, pachnące, kremowobiałe, miododajne, pięciopłatkowe z mocno wystającymi pręcikami. Na szczytach pędów zebrane są w gęste, walcowate, „puszyste”, wzniesione, groniaste kwiatostany, ładnie kontrastujące z ciemną zielenią liści. Po przekwitnieniu przekształcają się w kuliste, błyszczące, czarne owoce (pestkowce), zebrane w grona (w naszym klimacie pojawiają się rzadko).

Cała roślina dla człowieka jest trująca (zawiera w tkankach toksyczne glikozydy).

Wymagania:

Laurowiśnia w uprawie oczekuje półcienistego lub zacienionego, osłoniętego od wiatru, ciepłego stanowiska i żyznego, próchniczego, przepuszczanego, lekko wilgotnego podłoża, najlepiej o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie pH. Preferuje też podwyższoną wilgotność powietrza. Nie lubi ostrego słońca, mokrej gleby oraz suszy. Dobrze znosi natomiast zanieczyszczone powietrze, dlatego może być uprawiana w miastach.

Mrozoodporność laurowiśni jest umiarkowana (ok. -18/-20°C), a zimą dodatkowe zagrożenie stanowią dla niej mroźne wiatry, ostre słońce i susza fizjologiczna, dlatego krzew poleca się uprawiać w najcieplejszych rejonach kraju, na ciepłych, osłoniętych od wiatru i słońca stanowiskach

Pielęgnacja:

Laurowiśnia nie wymaga systematycznego ciecia, kiedy jednak nadmiernie się rozrośnie lub gdy jest prowadzona w formie żywopłotu, można ją przycinać. Termin zabiegu uzależniony jest jednak od sposobu prowadzenia rośliny. Jeśli krzew ma być gęstym żywopłotem, jego pędy przycina się wiosną (k. IV), jeśli natomiast uprawiany jest jako kwitnący krzew ozdobny, tnie się go po przekwitnieniu (VI). Podczas zabiegu należy uważać, aby nie uszkodzić zimozielonych liści.